Kiedy księżyc się pojawił, Bris jednym ruchem rozerwała mi opaskę.
V: Ej! To kolejna w tym tygodniu! - krzyknęłam. Tenebris warknęła, poirytowana.
V: Ehh... Skoro masz na mnie focha, wracaj do groty. Nie muszę ciebie mieć przy sobie, w nocy sobie poradzę. Rano przyjdzie po mnie Magnum, więc możesz śmiało iść.
Jednak nie ruszyła tyłka. Jak ona mnie lubi denerwować...
Położyłam się na polance, w promieniach księżyca. Nie zasnęłam, bo nie chciałam. Tenebris, nadal obrażona, położyła się na jakiejś gałęzi, nad ziemią, specjalnie spuszczając ogon, aby nim majtać po moich chrapach. Kichałam i prychałam tak głośno, że nietoperze wzleciały do nieba.
W końcu miałam dojść i postanowiłam pójść na spacer, oczywiście daleko od innych koni. Jednak nie poszczęściło mi się, gdyż spotkałam Huntera.
V: Co ty tu robisz, leszczu? - warknęłam. Ogier się przede mną ukłonił naprawdę nisko.
V: Spadaj, to mój teren
H: Nie, to teren A... Arsabell... - wyjąkał
Prychnęłam.
V: Arsabell, wielka mi Arsabell. Daj mi ją tutaj, to po pięciu minutach to będzie mój teren.
H: Nikt nigdy nie pokonał Arsabell
V: Będę pierwsza i ostatnia. Nie dożyje drugiego pojedynku. A teraz sio stąd, knypku. - do mojego rozmiaru był naprawdę mały
H: Nie! To nie jest twój teren, więc nie możesz mi rozkazywać!
V: Mówiłeś coś? - spojrzałam mu prosto w oczy. W odbiciu jego obrzydliwych gał, zobaczyłam, że moje własne ślepia błyszczały szkarłatem.
H: Ni... Nie... - wyjąkał, przestraszony
V: Więc rusz śmierdzący zadek, durniu! - kopnęłam go w zad - Bo ci pomogę - warknęłam
H: Prze... Przepraszam... - teraz szczękał zębami ze strachu. Tchórz.
Zrobiłam zamach, jakbym chciała się na niego rzucić, a ten uciekł.
Resztę nocy spędziłam w samotności, a rano wróciłam do Magnuma. Jednak zastałam tam też jego nową partnerkę - Auring. Z jego informacji była piękną klaczą, więc też tak myślałam. Może przyjrzę jej się w nocy...
