Po raz kolejny poszłam do Kasji w towarzystwie buntującej się Tenebris. Może i teraz była wredna, ale gdyby nie ona, byłabym uwięziona w grocie. Teraz Magnum, mój drugi przewodnik, całymi dniami chodził z Auring. Nie byłam na nią za to zła, w końcu wujek też musi się zakochać. I trudno, że drugi raz.
K: Vanesso, mówiłam ci, że nie umiem zdjąć uroku, przykro mi... - powiedziała Kasjopea, widząc mnie
V: Kasjo? - obracałam głową, nie wiedząc gdzie jest.
K: Tu jestem - jej głos doszedł z prawej strony. Obróciłam w tamtą stronę łeb.
V: Wiem, że być może zostanę taka do końca mojego życia, ale wpadłam na pewien pomysł...
K: Postaram się pomóc ci go zrealizować, ale co potrzebujesz?
V: Myślałam, że jeśli zmienię siebie, ten urok mnie zostawi... Więc potrzebuję...
K: Napoju Brutusa, Łez Gangesu oraz Eliksiru Potęgi? - przerwała mi
V: Bez tego ostatniego, moje moce mi wystarczą...
K: A próbowałaś magią?
V: Wiele razy... Dasz te eliksiry?
K: Oczywiście... - po odgłosie jej kopyt, domyśliłam się, że wyszła na chwilę. Po kilku minutach dosłyszałam, że wróciła.
K: Proszę... - powiedziała - Jak chcesz to wziąć?
Obróciłam łeb w stronę, gdzie czułam, jak Tenebris tuli się do mojego boku.
K: Rozumiem...
Po chwili Tenebris złapała mnie za ogon i wyciągnęła z groty. Jak ja tego nie lubię...
V: Zaprowadzisz mnie do groty? - nie chciałam iść do wody, żeby się zobaczyć, bo i tak bym dużo nie widziała. Po ciszy, poznałam, że odpowiedź dla niej była oczywista.
Przy jej pomocy w ciągu kilku minut byłam w jaskini. Dosłyszałam tam odgłos czyiś kopyt. Po delikatnym stąpaniu, oszacowałam, że to ciocia Amber.
V: Amber? - powiedziałam, sama nie wiedząc czy do ściany, czy do Bris czy do niej.
A: Tak... Magnum prosił mnie, abym ciebie odwiedziła...
V: Jaki on słodki... - westchnęłam.
A: Po co ci te eliksiry?
V: Kiedy indziej ci opowiem, ok? Może w nocy? - nie chciałam mówić jej, że jestem potworem, nawet jej nie widząc.
A: Ahm... Spoko... A wiesz może czemu Mag kazał mi się tobą zająć? Przecież jesteś dorosła!
Tenebirs prychnęła. Kopnęłam ją delikatnie (ją albo kamień).
V: To też ci wtedy powiem... Możesz mi pomóc z eliksirami? - spytałam
A: Jasne...
Po kilku minutach nazywałam się Victoria, nie Vanessa.
V: Opiszesz mój wygląd? - poprosiłam
A: Am... Wyglądasz tak trochę na białego luzytana, masz bardzo długą grzywę i ogon...
V: Dzięki...
A: Spoko... Jak ja mam właściwie teraz do ciebie mówić?
V: Victoria, w skrócie Tori lub Vick - uśmiechnęłam się
A: Spoko... Słuchaj, ja muszę gdzieś iść... Poradzisz sobie?
V: Nie jestem dzieckiem, ciociu... - po raz kolejny się uśmiechnęłam
A: Cieszę się - zachichotała, a ja dosłyszałam stukot kopyt, który po chwili ucichł.
V: No to zostaliśmy same, Bris - położyłam się, dając znać mojej towarzyszce, żeby zdjęła mi opaskę. Czułam zapach nocy. No i się nie myliłam. Gdy tylko normalnie widziałam, zauważyłam okrągły księżyc.
V: Znów pełnia? Przecież była chyba wczoraj! Trudno... - wstałam i pokłusowałam nad jezioro w towarzystwie Tenebris. W końcu mogłam siebie zobaczyć!
Ambrozja się nie myliła co do mojego wyglądu - byłam biała, chociaż bardziej może siwa... Moja grzywka była tak długo, że mało widziałam. Jednak nie mogłaby mi zastąpić opaski - nadal była za rzadka.
Gdy tylko napatrzyłam się na siebie, mój wygląd zmienił się w ten co kilka dni temu - testrala. Westchnęłam, znudzona już tym, że plan zdjęcia uroku nie zadziałał. Naprawdę szybko pobiegłam do lasu, gdyż nie chciałam, żeby Amber mnie zauważyła. Pogadać możemy jutro w nocy, ale na pewno nie dziś. Mogłam ją w końcu zabić!
Przeczekałam całą noc w lesie, tym razem nikt mnie nie spotkał.
Rano wzięłam głęboki wdech i sprawdziłam czy mój pomysł zadziałał. Jednak w ułamku sekundy Tenebris wyczuła, że opaska mi się przyda. Światło słońca cały czas parzyło w oczy.
Wracając do swojej groty, wpadłam na...
KLIK
